24 de agosto de 2025, domingo Atualizado em 01/11/2025 03:30:05
•
Brandán o Navegante, nado en Ciarraight Luachra (actual condado de Kerry) c. 484 e finado en Enachduin, c. 578, en irlandés Breandán, ou Brendán, tamén chamado Brandano, Barandán ou Borondón, foi un dos grandes monxes evanxelizadores irlandeses do século VI. Abade do mosteiro de Clonfert (Galway) que fundou no 558 ou 564, foi protagonista dun dos relatos de viaxes medievais máis famosos da cultura gaélica medieval, relatado na Navigatio Sancti Brandani, unha obra que foi redactada contra os séculos X-XI. Foi un dos Doce Apóstolos de Irlanda.
A lenda de San Brandán e a súa viaxe ao paraíso vai influír sobre outros relatos haxiográficos difundidos por toda Europa occidental, como as narracións viaxeiras de San Malo na Bretaña ou Santo Amaro en Galiza.[1]
SagaA lenda foi logo traducida ao francés e se estendeu durante séculos pola Europa cristiá en copias manuscritas, aínda que os bolandistas non dubidarían en cualificala de "apocripha deliramenta",[2] E non fose editada até 1836, cando saíu en Francia unha versión preparada por Achille Jubinal.[3] De acordo coa citada Navigatio Brandán partiu o 22 de marzo de 516 con outros catorce freires, aos que se suman tres advidos, nun barco na procura do Paraíso terreal. Despois dunha longa viaxe, recalou nun mar cheo de illas; a identidade destas illas e en particular da mítica illa de San Brandán, ten sido motivo de controversias, e se ten afirmado que posibelmente se tratase da illa de Terra Nova —o que faría de Brandán quizais o primeiro europeo en chegar ás Américas—, tamén se ten identificado con Islandia e as illas Feroe e incluso coas illas do mar Caribe ou as illas Canarias. A lenda conta que os monxes celebraron unha misa de resurrección nunha illa que resultou ser unha balea, e aí naceu a lenda da illa errante nas augas do océano Atlántico.
A igrexa católica hónrao como santo; é o patrón dos mariñeiros, celebrándose a súa festa o 16 de maio. A igrexa ortodoxa tamén o venera no día predito segundo o seu calendario eclesiástico, recordándoo quizais como o primeiro na lista de santos en arribar ao novo continente.Datos históricosMoito se ten discutido acerca da historicidade deste relixioso, e malia que foi eliminado do santoral en tempos de Paulo VI non cabe dúbida de que se tratou dun abade irlandés que levou a cabo tarefas de evanxelización nas augas do mar do Norte. En realidade, foi un fiel seguidor da tradición misioneira do cristianismo irlandés da que os santos Columba e Columbano foron claros expoñentes. Desde principios do século V enteiras comunidades monásticas botáronse ao mar en curraghs (barquiñas de coiro calafateado tamén empregadas noutrora na Galiza) para predicar o Evanxeo até os confíns da terra. O San Brandán histórico, abade de Clontarf, estaría acreditado polo testemuño de Adamnano, que redactou unha Vida de San Columbano aproximadamente cincuenta anos despois da morte de Brandán.[4] Nela conta que o santo visitou a illa de Iona (occidente de Escocia) onde topou con San Columbano, e chegou coas sus exploracións até as illas Feroes. Abades irlandeses posteriores completarían a súa obra, acadando Islandia e incluso Groenlandia, onde estableceron novas comunidades cenobíticas e abriron o camiño para a súa colonización posterior polos gaélicos e mailos noruegueses.A Navigatio Sancti Brandani: O periplo lendario de San BrandánPorén San Brandán é máis coñecido polo seu periplo lendario á Terra de Promisión. Segundo a Navigatio Sancti Brandani, Brandán tivo noticia da súa existencia a través do relato de Barinto, un freire que xa visitara aquel lugar. Barinto, entre bágoas, cóntalle que Mernoc, quizais seu propio fillo, partira cara a Islandia ou illa de Santo Ailbeo a facer penitencia. Barinto teme que non poida regresar, pois as augas xa non tardarán en se conxelar, e solicita a Brandán de ir na súa procura. Brandán decidiu construír un curragh e partir cara a Occidente na compaña de catorce freires. A eles sumaranse despois outros tres que acabarán sendo fonte de conflitos.Brandán e os seus compañeiros vagaron durante sete anos polo océano, atopando illas marabillosas, monstros mariños e a terra onde moran os condenados para acadar finalmente o paraíso dos benaventurados. Na súa navegación arribaron primeiro á illa do castelo deshabitado na que foron recibidos por un can que os guiou até unha vila despoboada. Alí ficaron durante tres días, encontrando sempre comida preparada para eles, aínda cando foron incapaces de ver a unha soa persoa, agás un diaño etíope. Un dos recentemente chegados morre tras admitir que roubara. Despois arriban a unha illa cun mozo que lles trae pan e auga. As seguintes estacións foron a illa das ovellas, que se quixo identificar coas illas Feroe, onde pasan a Semana Santa, e a illa-peixe, que posteriormente sería coñecida como Illa de San Brandán: era unha illa completamente desprovista de vexetación na que Brandán celebra a misa de Páscoa. Trala celebración decidiron prender unha fogueira para se quentaren e cando sentaron arredor do lume se estremeceron ao comprobar como a illa comezou a moverse. Dirixíronse axiña ao barco e se afastaron precipitadamente dela. Tratábase, en realidade, do peixe xigante chamado Jasconius.A seguinte etapa da viaxe transcorreu no Paradisus Avium (Paraíso das aves), habitada por paxaros de todo tipo que se achegaron aos freires nas súas oracións. Un deles confesará ao santo que os paxaros moradores da illa son anxos que se mantiveron neutrais no enfrontamento entre o arcanxo san Miguel e Lucifer.Regresados ao mar, navegaron durante tres meses até que, exhaustos, acadaron a illa de Ailbe habitada por freires que realizaran un estrito voto de silencio e que residiran alí por oitenta anos, sen padecer enfermidade ou desgraza algunha. A viaxe continúa, retornando a algunhas das illas polas que xa pasaran, até acadaren unha illa con tres anacoretas, onde se perde o segundo dos monxes advidos. Despois visitan a illa das uvas, onde obteñen o viño necesario para a consagración. Retornan a Ailbe para pasar o Nadal. Tralo abandono deste lugar chegou a proba máis terríbel que tiveron que afrontar san Brandán e os seus compañeiros: o paso do inferno. Monstros sen número achegáronse a nave escupindo enormes laparadas. Os freires reemprenderon o rumbo a toda presa mais non puideron evitar que o terceiro dos freires advidos fose devorado por unha desas criaturas.A viaxe proseguiu, e a seguinte etapa tivo lugar xunto a un enorme piar de cristal que tardaron case tres días en bordear, a través dun mar cheo de brétema. Finalmente alcanzaron a raia da Terra Prometida, onde foron recibidos por un anacoreta, san Paulo o Ermitán que morara na súa illa sesenta anos. Por fin, tras volverse a atopar con Jasconius encontran a illa do Paraíso, da que o relato non fai ningunha descrición e regresaron a Irlanda, lugar onde Brandán morreu pouco despois da súa chegada.A lenda de San Brandán e a súa viaxe ao paraíso vai influír sobre outros relatos haxiográficos difundidos por toda Europa occidental, como as narracións viaxeiras de San Malo na Bretaña ou Santo Amaro en Galiza.[1] Os intentos de localizar a situación das illas visitadas por Brandán comezaron xa no século XII con Honorio de Autun, quen falaba dunha illa situada no océano Atlántico chamada Perdida, á que chegaría Brandán, mais se se procuraba non se atopaba.[4]A illa de San BorondónNas illas Canarias (España) aínda persiste unha lenda popular dunha illa que aparece e desaparece dende hai varios século e que foi bautizada como "illa de San Borondón". Segundo as "testemuñas" que afirman que viron a illa, normalmente sitúana no extremo occidental do arquipélago, entre as illas de La Palma, La Gomera e El Hierro. Hai relatos dende hai séculos que narran a aparición de dita illa, da visión de moitas testemuñas e da súa posterior desaparición, mentres outras persoas atribúen a estraña aparición a algunha acumulación de nubes no horizonte ou a un fenómeno de espellismo. A lenda de San Borondón chegou a adquirir tal forza nas Canarias que durante os séculos XVI, XVII e XVIII organizáronse expedicións de exploración para descubrila e conquistala. Incluso Leonardo Torriani, enxeñeiro encargado por Filipe II de fortificar as illas Canarias a finais do século XVI, describe as súas dimensións e localización e achega como proba da súa existencia as arribadas fortuítas dalgúns mariñeiros ao longo do século XVI.IconografíaRepreséntase cun cirio a alumar unha casa en lapas (o seu nome tense relacionado co verbo alemán que significa arder, brennen), mais especialmente é representado cun peixe na man.
ME|NCIONADOS• Registros mencionados (1): 01/01/484 - *Nascimento de Brandán, o Navegante, em Ciarraight Luachra (atual condado de Kerry) EMERSON
Sobre o Brasilbook.com.br
Freqüentemente acreditamos piamente que pensamos com nossa própria cabeça, quando isso é praticamente impossível. As corrêntes culturais são tantas e o poder delas tão imenso, que você geralmente está repetindo alguma coisa que você ouviu, só que você não lembra onde ouviu, então você pensa que essa ideia é sua.
A famosa frase sobre Titanic, “Nem Deus pode afundar esse navio”, atribuída ao capitão do transatlântico, é amplamente conhecida e frequentemente associada ao tripulante e a história de criação, no entanto, muitos podem se surpreender ao saber que essa citação nunca existiu. Diversos historiadores e especialistas afirmam que essa declaração é apenas uma lenda que surgiu ao longo do tempo, carecendo de evidências concretas para comprová-la. [29787]
Existem inúmeras correntes de poder atuando sobre nós. O exercício de inteligência exige perfurar essa camada do poder para você entender quais os poderes que se exercem sobre você, e como você "deslizar" no meio deles.
Isso se torna difícil porque, apesar de disponível, as pessoas, em geral, não meditam sobre a origem das suas ideias, elas absorvem do meio cultural, e conforme tem um sentimento de concordância e discordância, absorvem ou jogam fora.
meditam sobre a origem das suas ideias, elas absorvem do meio cultural, e conforme tem um sentimento de concordância e discordância, absorvem ou jogam fora.Mas quando você pergunta "qual é a origem dessa ideia? De onde você tirou essa sua ideia?" Em 99% dos casos pessoas respondem justificando a ideia, argumentando em favor da ideia.Aí eu digo assim "mas eu não procurei, não perguntei o fundamento, não perguntei a razão, eu perguntei a origem." E a origem já as pessoas não sabem. E se você não sabe a origem das suas ideias, você não sabe qual o poder que se exerceu sobre você e colocou essas idéias dentro de você.
Então esse rastreamento, quase que biográfico dos seus pensamentos, se tornaum elemento fundamental da formação da consciência.
Desde 17 de agosto de 2017 o site BrasilBook se dedicado em registrar e organizar eventos históricos e informações relevantes referentes ao Brasil, apresentando-as de forma robusta, num formato leve, dinâmico, ampliando o panorama do Brasil ao longo do tempo.
Até o momento a base de dados possui 30.439 registros atualizados frequentemente, sendo um repositório confiável de fatos, datas, nomes, cidades e temas culturais e sociais, funcionando como um calendário histórico escolar ou de pesquisa.
Fernando Henrique Cardoso recupera a memória das mais influentes personalidades da história do país.
Uma das principais obras do barão chama-se "Efemérides Brasileiras". Foi publicada parcialmente em 1891 e mostra o serviço de um artesão. Ele colecionou os acontecimentos de cada dia da nossa história e enquanto viveu atualizou o manuscrito. Vejamos o que aconteceu no dia 8 de julho. Diz ele: 1. Em 1691 o padre Samuel Fritz, missionário da província castelhana dos Omáguas, regressa a sua missão, depois de uma detenção de 22 meses na cidade de Belém do Pará (ver 11 de setembro de 1689). 2. Em 1706 o rei de Portugal mandou fechar uma tipografia que funcionava no Recife. 3. Em 1785 nasceu o pai do Duque de Caxias. 4. Em 1827 um tenente repeliu um ataque argentino na Ilha de São Sebastião. 5. Em 1869 o general Portinho obriga os paraguaios a abandonar o Piraporaru e atravessa esse rio. 6. Em 1875 falece no Rio Grande do Sul o doutor Manuel Pereira da Silva Ubatuba, a quem se deve a preparação do extractum carnis, que se tornou um dos primeiros artigos de exportação daquela parte do Brasil.
Ainda bem que o barão estava morto em 2014 julho que a Alemanha fez seus 7 a 1 contra o Brasil.
Ou seja, “história” serve tanto para fatos reais quanto para narrativas inventadas, dependendo do contexto.
A famosa frase sobre Titanic, “Nem Deus pode afundar esse navio”, atribuída ao capitão do transatlântico, é amplamente conhecida e frequentemente associada ao tripulante e a história de criação.No entanto, muitos podem se surpreender ao saber que essa citação nunca existiu. Diversos historiadores e especialistas afirmam que essa declaração é apenas uma lenda que surgiu ao longo do tempo, carecendo de evidências concretas para comprová-la.Apesar de ser um elemento icônico da história do Titanic, não existem registros oficiais ou documentados de que alguém tenha proferido essa frase durante a viagem fatídica do navio.Essa afirmação não aparece nos relatos dos passageiros, nas transcrições das comunicações oficiais ou nos depoimentos dos sobreviventes.
Para entender a História é necessário entender a origem das idéias a impactaram. A influência, ou impacto, de uma ideia está mais relacionada a estrutura profunda em que a foi gerada, do que com seu sentido explícito. A estrutura geralmente está além das intenções do autor (...) As vezes tomando um caminho totalmente imprevisto pelo autor.O efeito das idéias, que geralmente é incontestável, não e a História. Basta uma pequena imprecisão na estrutura ou erro na ideia para alterar o resultado esperado. O impacto das idéias na História não acompanha a História registrada, aquela que é passada de um para outro”.Salomão Jovino da Silva O que nós entendemos por História não é o que aconteceu, mas é o que os historiadores selecionaram e deram a conhecer na forma de livros.
Aluf Alba, arquivista:...Porque o documento, ele começa a ser memória já no seu nascimento, e os documentos que chegam no Arquivo Nacional fazem parte de um processo, político e técnico de escolhas. O que vai virar arquivo histórico, na verdade é um processo político de escolhas, daquilo que vai constituir um acervo que vai ser perene e que vai representar, de alguma forma a História daquela empresa, daquele grupo social e também do Brasil, como é o caso do Arquivo Nacional.
A história do Brasil dá a idéia de uma casa edificada na areia. É só uma pessoa encostar-se na parede, por mais reforçada que pareça, e lá vem abaixo toda a grampiola."
titanic A história do Brasil dá a idéia de uma casa edificada na areia. É só uma pessoa encostar-se na parede, por mais reforçada que pareça, e lá vem abaixo toda a grampiola."
(...) Quem já foi ministro das relações exteriores como eu trabalha numa mesa sobre a qual a um pequeno busto do barão. É como se ele continuasse lá vigiando seus sucessores.Ele enfrentou as questões de fronteiras com habilidade de um advogado e a erudição de um historiador. Ele ganhava nas arbitragens porque de longe o Brasil levava a melhor documentação. Durante o litígio com a Argentina fez com que se localiza-se o mapa de 1749, que mostrava que a documentação adversária estava simplesmente errada.Esse caso foi arbitrado pelo presidente Cleveland dos Estados Unidos e Rio Branco preparou a defesa do Brasil morando em uma pensão em Nova York. Conforme registrou passou quatro anos sem qualquer ida ao teatro ou a divertimento.Vitorioso nas questões de fronteiras tornou-se um herói nacional. Poderia desembarcar entre um Rio, coisa que Nabuco provavelmente faria. O barão ouviu a sentença da arbitragem em Washington e quieto tomou o navio de volta para Liverpool. Preferia viver com seus livros e achava-se um desajeitado para a função de ministro.
"Minha decisão foi baseada nas melhores informações disponíveis. Se existe alguma culpa ou falha ligada a esta tentativa, ela é apenas minha."Confie em mim, que nunca enganei a ninguém e nunca soube desamar a quem uma vez amei.“O homem é o que conhece. E ninguém pode amar aquilo que não conhece. Uma cidade é tanto melhor quanto mais amada e conhecida por seus governantes e pelo povo.” Rafael Greca de Macedo, ex-prefeito de Curitiba
Edmund Way Tealeeditar Moralmente, é tão condenável não querer saber se uma coisa é verdade ou não, desde que ela nos dê prazer, quanto não querer saber como conseguimos o dinheiro, desde que ele esteja na nossa mão.